Dwóch rzeczy nie można odmówić temu filmowi: obrzydliwości i głupoty. Efektowne wymiotowanie krwią rzeczywiście może powodować chęć odwrócenia głowy od ekranu. Problem jednak w tym, że jest to tanie efekciarstwo, które niczemu nie służy. Amerykanie przypomnieli sobie, że wciąż na świecie pełno jest miejsca dla niewyjaśnionych epidemii ebolopodobnych i postanowili tanim kosztem zagrać na strachu widzów. Już chyba wąglik, choć nie tak efektowny, byłby w tym celu bardziej wskazany. Jak jednak mam się bać, skoro zupełnie ale to zupełnie nie przypadli mi do gustu bohaterowie. Mógłbym się choć trochę przejąć, gdyby bohaterowie byli bardziej sympatyczni i ich los obchodził mnie. Tymczasem patrząc na te pokraki liczyłem, że nikt żywy z tej leśnej chatki nie wyjdzie.
Jeszcze chęć epatowania krwią mogę zrozumieć. Tego jednak twórcom było za mało i musieli prowadzić postaci rodem z innej bajki. Chodzi mi tutaj chociażby o postać zastępcy szeryfa z muzycznym podkładem Badalamentiego, sugerujący atmosferę rodem z Twin Peaks. Tylko sugerującą, bo zamiast wpisywać się w historię bardziej wyglądało to, jak zupełny brak koordynacji i umieszczenie zwykłej zapchaj-dziury.
Jednak najbardziej irytująca jest ta coraz powszechniejsza w tego typu filmach maniera prezentowania miejscowej ludności niczym jakichś prymitywów i barbarzyńców. Skąd się to bierze? W czasach „Piątku 13-tego” inaczej pokazywano autochtonów.
I na koniec uwaga ogólna. „Śmiertelna gorączka” nie jest horrorem. Brakuje w nim elementu nadnaturalnego. To, że nie poznajemy etiologii zaburzenia nie czyni filmu horrorem.